Ik en motoren

Vandaag weer een stukje dat wat meer vertelt over mij. M'n liefde voor dieren is al aan bod geweest, dus vandaag ga ik jullie vertellen over mijn liefde voor motoren!
Ik snap dat er een heleboel meiden zijn die dat echt niets kan schelen, dus ik hou het echt maar bij 1 keer dat het hier uitgebreid over zal hebben :-)

De liefde voor motoren is er bij mij met de paplepel ingegoten. Mijn vader rijdt al zijn hele leven motor, en ook mijn moeder heeft haar motorrijbewijs al rijdt ze zelf al niet meer sinds ze kinderen heeft.

Dit zijn mijn vader en ik op mijn eerste rondje zelf rijden!

Ik kijk al jaren naar motorraces op tv en sinds een jaar of 7 gaan m'n vader en ik, en soms gaan 1 of beide broers mee, naar Assen voor motorraces. Dat is echt een enorm geweldige ervaring! Al die motoren langs en horen EN voelen gaan met 200km per uur (of meer), helemaal geweldig!

Superbike wedstrijd in Assen

Mijn grote held Valentino Rossi tijdens de TT in Assen

En dit is mijn eigen schoonheid!

De eerste motor die ik heb gekocht en meteen mijn droommotor :-)

Leuke helm erbij. Roze met bloemetjes ging me iets te ver :-)

Rondje rijden, toen nog op een huurmotor. Manlief ging in de auto achter me aan omdat ik de motor weer terug ging brengen.

Tja, en toen ging het fout...
In mei heb ik een motorongeluk gehad, waarbij ik achterop de motor van mijn vader ben geknalt.
We hadden samen, mijn broertje zat bij mijn vader achterop, een rondje gereden en daarbij allerlei lastige dingen gehad; opengebroken wegen, smalle weggetjes etc. en reden eindelijk weer op een 80km weg. Dus ik begon weer een beetje te ontspannen en keek wat om me heen toen er voor ons een auto een noodstop maakte. Mijn vader stond op tijd stil, maar ik knalde met 70km bij hem achterop.



Met als resultaat een lelijk gebroken bovenarm en gebroken elleboog.
Ik heb nog steeds nachtmerries over het ongeluk. Toen ik op de weg lag en naar mijn arm keek, zag ik dat mijn arm geknikt lag op een plek waar dat helemaal niet kon, ook had ik geen gevoel meer in mijn hand. Ik dacht serieus dat ik mijn arm kwijt was omdat ik langs mijn bovenarm warm vocht dacht te voelen. En ik had vreselijk veel pijn.
De ambulance was er binnen 5 minuten en toen had ik al een politieagent aan mijn hoofd zitten. Die heeft me super goed geholpen en gerustgesteld.
Met loeiende sirenes ben ik naar het ziekenhuis gebracht. Daar ging alles een beetje in een waas omdat ik flink onder de pijnstillers zat.

Ik heb na het ongeluk nog niet gereden omdat ik daar nog geen kracht genoeg voor heb in mijn arm. Ook loop ik nog bij de fysiotherapeut voor revalidatie. Ik had nooit gedacht dat me dit zou overkomen en heb de schrik nog altijd goed te pakken. Dat merk ik ook wel nu ik er zo over schrijf...

Ik heb al wel weer auto gereden en achterop de motor gezeten bij mijn vader en wil zeker weer zelf gaan motorrijden, maar dat ga ik na de winter weer oppakken heb ik met mezelf afgesproken.

De liefde voor motoren ben ik zeker niet kwijt, die zal altijd blijven. Maar ik heb veel meer respect gekregen voor beroepsrijders en veel voorzichtiger geworden.

Als er motorrijders onder jullie zijn hou je dan alsjeblieft aan een paar dingen; draag ALTIJD je motorpak en houdt goed afstand! Ga er ook altijd vanuit dat autorijders een hekel hebben aan motorrijders, en dus geen rekening met je houden, omdat er helaas veel motorrijders zijn die 'ons' een slechte naam bezorgen door hun (onverantwoorde)rijgedrag.

Zo dat was het geloof ik wel. Het voelt gewoon helemaal een beetje therapeutisch dit :-)

P.S. Mijn man houdt helemaal niet van motoren en motorrijden, maar mijn broertje wel :-)